Spacer po mieście

Wbrew ziemskim wyrokom

czas narodził się dla nas dwojga

nim zdołaliśmy poznać nasze imiona.

A wciąż się mijamy w parkowych alejkach

na tle kolejnego lata i kolejnej zimy

siadamy na tę samą żółtą ławkę przy stawie.

Zmęczeni wędrówką po praskich podwórkach

łapanych okiem migawki do kolejnego albumu zdjęć

odpoczywamy w kafejce na rogu.

Zostawiamy swoje cienie na ceglanych murach

i ślady na wyszczerbionych chodnikach

osobno, nie rozpoznani ani oczami ani duszami.

Mijamy się, znowu się mijamy.

Przyklejona kroplą kawy do blatu stolika

biała serwetka, z zeszłego wieku wierny posłaniec

prosi wytartymi słowami w krzywych linijkach :

Po śladach mych idziesz tak wiele ich tak daleko

czasu coraz mniej, szybciej stawiaj kroki.

 <magenta> 

S