Sen

Szkoda, że cię nie ma,

powtarzał  jak mantrę Człowiek.

Jest jak być ma,

upierało się Przeznaczenie.

Pożegnałam się bez gniewu,

dodała Pamięć.

Zrobiłem co mogłem,

wzruszył ramionami Czas.

A ty, dlaczego wciąż milczysz?

...bo tylko ja się nie mylę, odparł

podnosząc się niechętnie

z błękitnej poduszki

Sen.

 <magenta>