Rozbitek

Tysiąc kroków samotnej drogi

znaczy tyle

Co odległość mojej dłoni od dłoni tego

Który płynie w swoim świecie,

Za wspólnym na chwilę stołem

Wielkim jak transatlantyk.

Rozmawiamy każde ze swojej burty

Bezpiecznie,

I żaden sztorm ani jutrzejszy koniec świata

Nie zbliży naszych palców na milimetr.

Tylko zasłoń oczy, one zdradzą dłonie.

Bezczelnie bezbronne w samym centrum

Białego szkwału zapomnianych uczuć

Porzuciły ratunkową kamizelkę

Zamkniętych powiek

Rozbijając się w tysiącach iskier wstydu

O skalisty brzeg zapomnianej wyspy.

<magenta>