Szkoda, że cię nie ma,
powtarzał jak mantrę Człowiek.
Jest jak być ma,
upierało się Przeznaczenie.
Pożegnałam się bez gniewu,
dodała Pamięć.
Zrobiłem co mogłem,
wzruszył ramionami Czas.
A ty, dlaczego wciąż milczysz?
...bo tylko ja się nie mylę, odparł
podnosząc się niechętnie
z błękitnej poduszki
Sen.
<magenta>
