Blisko, daleko

W chmurach wysoko, przy słońcu i zorzy

- jesteś blisko

Na pustych piaskach, w polu i w lesie

- jesteś blisko

Na każdej ulicy obcej i swojskiej

W metrze, w tramwaju, w pociągu zdyszanym

- jesteś blisko

Od oczu moich, od ust i od dłoni

- daleko jesteś

Od stołu i chleba, poduszki na sen

- daleko jesteś

Od ścieżki dla dwojga, kołyski z ramion

Od pocałunku na dzień dobry

I na dobranoc

Daleko. Jesteś.

Tyle mi do ciebie

Ile trzeba świat objechać

Tyle mi do ciebie

Żeby życie zamknąć.

Pocałunek

Cisza kołysze muzykę

Słyszę ją na końcach palców

Które głaszczą nieufnego kota

Gdy otulają się płaszczem

W zimną noc

Podają kubek kawy

Ostrożnie, by nie uronić kropli

Gdy wskazują ptaka

Ukrytego w gałęziach drzewa

Albo otwierają okno

By wpuścić zapach kwiatów

Wybujałych pod murem
Pozwól mu scałować
Ciszę z twych dłoni
Wtedy usłyszy melodię.

<magenta>

Lustro

Znów przeplatam słowa

Na osnowie z muzyki

Z nią przychodzą drżenia

I unoszą mnie w obłoki

Wysoko, lekko.

Czy mnie kto dosięgnie

Czy mnie coś pokona?

Płynę tańczę iskrzę

Nie spala mnie słońce

Nie skamienia mróz

Nie zabija śmieszność

Tęsknota, nieobecność.

… w kącie cicho siedzi czas

W rękach ściska lustro,

Nie widzę go, nie słyszę

Oczy mam zajęte

Uszy zamknięte na świat.

W jasnym dniu świetlne zajączki

Plamią czernią przeszłości

Więdnące policzki

Posrebrzone kosmki włosów

Spracowane dłonie.

A ja płynę tańczę iskrzę

Nie spala mnie słońce

Nie skamienia mróz.

Zniecierpliwiony czas

Czyści lustro.

 <magenta>

Drogi

Mówili – Paryż jest wspaniały

Tu mieszka sama Mona Lisa,

Taka nieduża, samotnie uśmiecha się

W jasnej sali z tłumem niemym

W słuchawkach na uszach.

Londyn jest zwariowany

Jak przejażdżka London Eye,

A ja się boję, że się zgubię

W tysiącach ulic z przystankami na opak.

Amsterdam  brzęczy dzwonkami rowerów,

Wieczorem pustymi butelkami na trawnikach

Nie, nie pójdę z wami więcej

Na spacer po De Wallen

Wolę randkę z Van Goghiem.

Na Placu Ratuszowym siedzi Andersen

Nie dziwi go kolejna

Parada gejów i lesbijek,

Z wytartym do blasku spiżowym kolanem

Patrzy na ukochane Ogrody Tivoli

Po drugiej stronie ulicy.

Jeśli chcesz tu powrócisz wrzuć pieniążek

Tak mówi przesąd,

Utopiłam złotego centa

W monumentalnym wodospadzie

Udekorowanym tęczą między dwoma państwami.

…Przeszłam wiele dróg

A wszędzie słów mi brakło,

Aż stały się niepotrzebne,

Pustą przestrzeń między moimi dłońmi

A cudami świata

Wypełniłam barwnymi obrazami

Z sygnaturą w obłoku :

„Dziękuję,

że byłeś ze mną wszędzie,

W źrenicy oka”.

<magenta>

Woda

Z kurzu pola i lasu

Z dotyku trawy

Z jagodowych plam

Fioletowych stempelków,

Z ziaren piasku ukrytych

Pod paznokciami,

Ze zmęczenia drogą.

Z wszystkich łez

Bardzo długich dni,

Z gorączki czekania

Z ciszy głuchego telefonu

Z czystej kartki niewysłanego listu

Z wołania w głuchą noc

Ze słów nieporadnych.

Z drżenia radości o

Skarbie ukrytym

Wśród gwiazd Mlecznej Drogi,

Ze wspomnienia czystego.

Obmyje mi nogi
z wątpienia

Obmyje mi nogi
z rozpaczy

Obmyje mi nogi
z pychy
strumień rwący.

Opuszczę bez żalu

Boginię pamięci,

I stanę na powrót w jasności

Pustki świata bez ciebie,

Zapełnię tęskne ręce

Bukietem złotych róż.

 


<magenta>

Rozbitek

Tysiąc kroków samotnej drogi

znaczy tyle

Co odległość mojej dłoni od dłoni tego

Który płynie w swoim świecie,

Za wspólnym na chwilę stołem

Wielkim jak transatlantyk.

Rozmawiamy każde ze swojej burty

Bezpiecznie,

I żaden sztorm ani jutrzejszy koniec świata

Nie zbliży naszych palców na milimetr.

Tylko zasłoń oczy, one zdradzą dłonie.

Bezczelnie bezbronne w samym centrum

Białego szkwału zapomnianych uczuć

Porzuciły ratunkową kamizelkę

Zamkniętych powiek

Rozbijając się w tysiącach iskier wstydu

O skalisty brzeg zapomnianej wyspy.

<magenta>